Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΧΟΥΣ ΕΙΣ ΧΟΥΝ

Μάνα γη,
 θνητός εγώ, τέκνο δικό σου,
κομμάτι μικρό κι αναπόσπαστο τμήμα σου.
Εσύ η αρχή και το τέλος
του φευγαλέου ονείρου μου.
Ξαφνικά ένα βότσαλο την γαλήνια επιφάνεια
μιας λίμνης ταράσσει.
Ζωή, ωριμότητα, θάνατος, αναγέννηση,
ο αέναος κύκλος
με προοδευτική μετεξέλιξη.
Εντός της θάλασσας είσαι,
εκεί απ’ όπου οι στεριές κορυφώνονται
στ’ ουρανού τα θεμέλια.
Κι εγώ λίγος κι ασήμαντος
στου χρόνου το αιώνιο,
να σε δαμάσω, ο υβριστής, ματαίως προσπάθησα.
Με το καινούριο φεγγάρι τα έργα μου
ανακυκλώθηκαν όλα στην αγκαλιά
του κισσού και της φτέρης.
Αγρίμια μόνα και άδολα
κοιτούν τα κουφάρια της αλαζονείας μου.
 Κι αν ζωή σαν την μάνα μας δώρισες
εσύ θάνατος κι ανάσταση αντάμα.
Χθων μου πολύτιμο,
υμνώ σε
δοξάζω και
σέβομαι.

                                            

                                             Βραβείο στο Earth Poetry Festival  Ιούνιος 2017 Θεσσαλονίκη.
Η φωτογραφία Θέα από το μαντείο των Δελφών (Προσωπικό αρχείο)                                                       

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου