Ένα θλιμμένο ποίημα
βάλθηκα να σας γράψω,
μ' ονείρου αναφιλητά
κι έρωτα κουρνιαχτό.
Ένα θλιμμένο ποίημα
με πίκρα ποτισμένο
να μαρτυρά απόρριψης
τον πόνο τον βουβό.
Μαύρο μελάνι έσταξα
στης πένας την γραφίδα
σε δάκρυα απόγνωσης
την βούτηξα μετά.
Κι άρχισα τον συλλογισμό
με θάρρος κορωνίδα
στα μάτια σας να φέρω πυρετό.
Ένα θλιμμένο ποίημα
δεν μπόρεσα να γράψω.
Τ' απόγιομα με βρήκε
τους στίχους να μετρώ.
Ήτανε χρόνια δίσεκτα
για λέξεις ματωμένες,
στομώσανε τα λόγια
που βράζαν μισεμό.
Έσκισα αίφνης το χαρτί
το πέταξα μακριά μου,
όπως και κάθε θλίψης μου
πικρό αναστεναγμό.
Η γάτα μου που λούζεται
-μόνιμη συντροφιά μου-
εκείνη μου ψιθύρισε
το παμπάλαιο μυστικό.
"Γράφε ποιήματα χαράς
είν' η ζωή μας λίγη.
Μη σπαταλάς ούτε λεπτό
με δάκρυα σκοτεινά.
Κι εγώ, γάτα κι αν είμαι
κι έχω ζωές εφτά,
καμιά δεν θα χαράμιζα
σε λύπης αγκαλιά".
Κι έκαμα όπως πρόσταξε
το μικρό μου το γατί
γιατί στυφή ζωή
και μίζερη,
είναι σαφώς λειψή.
{Ρένα Γέρου}
: ) : ) : ) Πόσο όμορφο!
ΑπάντησηΔιαγραφή