Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου 2017

Γ Υ Ν Α Ι Κ Α


                   

Λάσπη και μετάξι.
Θεά και μούσα, μάνα, αδερφή και ερωμένη.
Τροφός, εργάτρια, ιέρεια,
παιδαγωγός και εστεμμένη της ζωής
θώκος δημιουργίας απαράμιλλος
άξια σεβασμού, λατρείας και τιμής.
Του έρωτα η έμπνευση κι απαύγασμα
ηδονικά και τρυφερά τα αγκαλιάσματα σου
μήτρα των θαυμαστών και τρομερών.
Εύγονη, καρποφορούσα, ζωοδότρα,
θεμέλιο και στήριγμα, προόδου ώθηση.
Πλήθος τα επίθετα που σε κοσμούν,
τόσοι οι τίτλοι, πολυποίκιλοι
μα ένας ο πολυτιμότερος:
Σύντροφος και συνοδοιπόρος.
Δόσιμο, αγάπη, λυτρωμός και ανακούφιση η ποδιά σου.
Μάνα ιερή. Γεννιέσαι, γίνεσαι και μένεις.
Η φύση να σ’ ευγνωμονεί, να σέβεται.
Γυναίκα από λάσπη και μετάξι εσύ πλασμένη.
Λογάριασε πόσα τα βάρη που φορτώθηκες
εντός σου κουβαλάς και προχωράς ν’ ανέβεις
της ζωής τ’ απάτητο βουνό.
Μεταξωτό μαχαίρι να κραδαίνεις,
υπεράσπιση και προστασία.
Κορμί από λάσπη σμιλεμένο
ανάκαρα στη δίνη της ζωής.
«Πέρα απ’ τα’ ανθρώπινα
Κι όμως ανέλαβα.
Για μια αγάπη όλα καμωμένα.
Γυναίκα, είμαι».
@Ρένα Γέρου 


Δευτέρα 4 Δεκεμβρίου 2017

ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΙ ΕΡΩΤΕΣ


Στου ανεκπλήρωτου την παραδεισένια τη γη
Το " Σ' αγαπώ " μας σαν χαμένο παιδί!
Ορφανό και μετέωρο , άτολμο στέκει παράμερα.
Μια απέραντη θλίψη στα μάτια του
Ένα κλαδί γιασεμί στο στρογγυλό το χεράκι του
(Εκείνο που φύλαξα να σου δώσω στ' αντάμωμα ) 
Καρτερά την γαλήνη στ' αγκάλιασμα
Την θαλπωρή του φιλιού μας ποθώντας
Μα ξέρει πως παιδί για πάντα θα μείνει!
Η σειρά του δεν έφτασε σε τούτη την Πλάση
Αδημονώντας την ευκαιρία ελπίζει ν' αδράξει
Να μεγαλώσει , προτού χαθεί η ζωή μας για πάντα.
Να πάρει επιτέλους υπόσταση!
Αρνείται πεισματικά τούτη την εγκατάλειψη.
Μάτια θλιμμένα κοιτάζει τριγύρω
Και στο παιχνίδι του κι εκεί δακρυσμένο
Το "Σ' αγαπώ " μας!... Αγάπη μου!
Που δεν το αφήσαμε να μεγαλώσει!

{Ρένα Γέρου}