Ευτυχώς μπορώ να γράφω
κι έτσι βλέπω στην ξερολιθιά, λουλούδια.
Χορεύουν οι λέξεις μου και γεμίζουν καρπούς τα δέντρα στην αυλή μου.
Τα ταπεινά μου χαρτιά είναι γεμάτα χρώματα
και κάθε φορά που βγαίνω στο μπαλκόνι
μια τρελή πεταλούδα τραμπαλίζεται πάνω στην πένα μου.
Χαρούμενη αυτή και περήφανη απ' την τόση τιμή που της γίνηκε,
βγάζει κλαδιά και φύλλα και άνθη.
Μοσχοβολά το μελάνι της σαν άρωμα παριζιάνικο
και τα τετράδια μου είναι κήποι γεμάτοι πουλιά.
Θεέ μου, αυτό είναι ευτυχία.
Το νερό κυλάει πιο γάργαρο, καθάριο και κρύσταλλο
στον κόσμο μου που ποίηση μόνο ακούγεται.
Ήμουνα μόνη και φίλους γέμισα, που άλλοι είναι αδέρφια και άλλοι μια κανονική οικογένεια. Την ευτυχία και τον πόνο μου, δημιουργία, εγώ έκανα, φρεσκοψημένο ψωμί, τα μοιράστηκα με εκείνους.
Κι ελπίζω να μου δοθεί ο χρόνος να ξεχερσώσω την δυστυχία από τον κόσμο με τις λέξεις μου.
Προσεύχομαι να μην πετώ άδικα αυτό το ελάχιστο τάλαντο,
να μην σπαταλώ την ευεργεσία που μου δόθηκε,
γιατί τότε η μοναξιά μου θα είναι τεράστια και θα ερημώσει ο κόσμος μου.
Δεν φοβάμαι τα βράδια
μήτε τους χειμώνες.
Τα βουνά και οι θάλασσες είναι πια το σπίτι μου.
Κι όταν μπορώ να γράφω είναι ολοκλήρωση και γαλήνη.
