Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα #Ρένα Γέρου #ΕΡΩΤΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα #Ρένα Γέρου #ΕΡΩΤΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Ο Χρησμός


Κόπιασε. Γύρε σιμά μου κι αφουγκράσου: « Εστ’ ήμαρ…».
Πολύβουες κάθε χειμώνα οι μέρες, μ’ ανάσες καλοκαιρινές δονούνται
Εδώ στης γης τον ομφαλό, μ’ ένα κρεσέντο απάνεμο η πηγή σιωπές υψώνει: « Εστ’ ήμαρ ότε…»
Μην με ρωτάς τι να ήθελε να πει. Ελεύθερη άσε την ψυχή σου, άκου.
Τούτον τον προπατορικό τον λυρισμό, αιώνες με αποσπερίτες
τους φώτισε Απολλώνιος  στέφανος. «… Φοίβος…»
Οι πέτρες ίδιες. Πάνω τους οι ηλιαχτίδες ελπίδες προσκυνάνε κάθε αυγή.
Αγνότητα κι αλήθεια ο αέρας ες αεί ομολογεί, καθώς ανάμεσα περνά.
Διδάσκεται, ωριμάζει «…πάλιν ελεύσεται…»
Κάθε λογής πετούμενο και κάθε ον τετράποδο τον απαράμιλλο βωμό
μ’ ευλάβεια προσκυνά.
Απ’ το μελίσσι που βουίζει θαλερά και τον ανθό του θυμαριού και του έλατου ρουφά, μέχρι την γερακίνα που αγέρωχη ψηλά εκεί τριγυρίζει.
Ο ήλιος λούζει κεχριμπάρι τα βουνά, δανείζεται το φως του από τα βράχια τα ίδια.
Τ’ αηδόνι στου μαντείου την πηγή βουτά κι ευθύς τραγούδι αρχινά με σθένος: « Εστ’ ήμαρ ότε Φοίβος…»
Η πλάση ολόγυρα σμιλεύεται αρμονία κι ομορφιά.
Τι κι αν την αίγλη σου ζηλέψαν πορθητές να την κουρσέψουν δεν κατάφεραν.
Ανθρώπων έργα τα λάφυρα τους, μόνο.
Χαμένο το σημάδι των ανομιών τους μέσα στης κερήθρας την μοσχοβολιά.
Κι η θάλασσα ροδόσταμο ξεπλένει την κακία απ’ τ’ ακρογιάλι.
Το χώμα Ελληνικό.  Αέρας από ρίγανη, χαμόμηλο και δάφνη.
Διαβάτη άκου με την παιδική σου την καρδιά. Μπορείς.
Η Πυθία δεν έπαψε ποτέ να προφητεύει:
« Εστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται
και ες αεί έσεται».


{Το ποίημα μου "Ο Χρησμός" διακρίθηκε στους 32ους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης}

Σάββατο 6 Μαΐου 2017

Τα ματωμένα φεγγάρια



Σ' ένα ματωμένο φεγγάρι
κρέμασα τόσα όνειρα.
Αγκαλιά τα νυχτοπούλια τα σήκωσαν
κι ακούστηκε μακρινό  πλατάγισμα φτερών 
καθώς τα οδηγούσαν 
σε πήλινες ταξιανθίες αστεριών 
και τ' ακουμπούσαν απαλά , να ξαποστάσουν
στους κρατήρες του αποσπερίτη.
Τα ματωμένα φεγγάρια
δεν δέχονταν πια άλλα όνειρα.
Ξόδεψαν τις αντοχές τους
σε ανάξιους πραματευτάδες.
Ευτυχώς τα νυχτοπούλια ξέρανε το δρόμο της υπομονής,
ευτυχώς υπάρχουν οι κρατήρες του αποσπερίτη. 


( Ρ. Γέρου)

Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Απωλέσθην ο Έρωτας



Κάποιοι έρωτες 
αρχίζουν με χαραγμένη στην αυγή τους
μια ημερομηνία λήξης.
Ένα δάκρυ κι ένα κλάμα.
Κι είναι καθ' όλα δυνατοί 
μα καθόλου στέρεοι!
Τους βλέπεις και τους ζηλεύεις
προχωράνε αγκαλιασμένοι
φιλιούνται στου πλήθους την ανωνυμία
κρατιούνται απ' το χέρι στο μετρό.
Μα δεν χαμογελούν στα μάτια,
είναι συννεφιασμένοι, 
και δεν το ξέρουν!
Κι εσύ, κοιτάς τις φωτογραφίες τους
κι αφουγκράζεσαι την ήττα πριν έρθει...
Ατελέσφοροι Έρωτες.
Θνησιγενείς μα κυρίως 
Ωλεσίθυμοι!
Απολωλός ο έρωτας την θλίψη προσυπογράφει.

{Ρένα Γέρου}

Τρίτη 18 Απριλίου 2017

Προσδοκώντας

Το προσδόκιμο του φιλιού σου
μια αναταραχή στον κόσμο των ονείρων μου έφερε.
Κατάργησε πόθους και σκέψεις οικτρές
αναπτέρωσε το ηθικό της ύπαρξης μου
απάλυνε τον πόνο του ανεκπλήρωτου 
έσωσε την ψυχή μου από τον χαμό, τον όλεθρο
της δικής σου έλλειψης.
Έδωσε ζωή στα νεκρά μου πλέον αισθήματα.
Το προσδόκιμο ενός και μόνο φιλιού,
του δικού σου,
μου δίδαξε , πως αξίζει να ζεις περιμένοντας.
Το ένα, εκείνο, που εν τέλει σου πρέπει
να συναντάς στην ζωή σου.
Έσεισε τα ουρανοθέμελα της γης μου
και απάλειψε την μοναξιά του εγώ μου.
Κι ήταν τούτη η προσδοκία που μ’ έκανε

ανθρώπινο πιότερο από την ίδια τη φύση μου!